Υπαπαντή

Η Υπαπαντή του Χριστού μου!

 

Γράφει η Αποστολία Ρούση,

δασκάλα της ακριτικής Ερείκουσας

 

          Κάθε γυναίκα μετά τον τοκετό της και για 40 ημέρες παραμένει στο σπίτι ώστε με ασφάλεια και ησυχία να επανέλθει σωματικά και ψυχικά. Έτσι και η Παναγίτσα μας μετά 40 μέρες πήγε στο ναό των Ιεροσολύμων. Ως πρωτόκος γιος αφιερώθηκε στο Θεό και έγινε η θυσία των 2 τρυγονιών ή περιστεριών. Ο πλάστης μας, ο Θεός μας γεννήθηκε και ακολούθησε τους θρησκευτικούς νόμους και παραδόσεις εκείνης της εποχής. Τον υποδέχθηκε ο Συμεών, που είχε φώτιση από τον Θεό πως δε θα φύγει από την παρούσα ζωή αν δε δει τον Χριστό μας. Άραγε μεγαλύτερη και γλυκύτερη προσμονή από αυτή υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ;

          Φέτος Χριστέ μου αυτή τη μέρα αναμένουμε τη γέννηση ενός μωρού (φίλων)που εσύ έσωσες κάνοντας το θαύμα σου για να απαλύνεις και να χαροποιήσεις.

          Κάποτε η εορτή αυτή ήταν στις 14 Φεβρουαρίου. Όμως ο Ιουστιανιανός επέβαλε την αλλαγή του για να ζητήσει μεσιτεία για ένα λοιμό στην επικράτειά του. Πώς άραγε θα αξιολογούσαμε αυτή την κίνηση; Πάντοτε η εκκλησία κατέφευγε σε λιτανείες, παρακλήσεις και ζητούσε τη μεσιτεία της Παναγίτσας μας και τη σωτήρια επέμβαση του Υιού της. Σήμερα που κλέινουμε σχεδόν τρία χρόνια πανδημίας θα ήταν ευχής έργον αν στρεφόμασταν προς το Θεό , το μοναδικό σωτήρα και λυτρωτή όλων των παθών μα και των ψυχών μας.

          Η μέρα που πηγαίνει κάθε μητέρα στην εκκλησία κατά τον σαραντισμό είναι τόσο σημαντική. Είναι η πρώτη της έξοδο από το σπίτι και ο πρώτος της προορισμός είναι η εκκλησία μας. Εκεί τρέχει να ευχαριστήσει, να δοξολογήσει μα και να θερμοπαρακαλέσει το Θεό, να του εναποθέσει το παιδί της. Νιώθει τόσο ευλογημένη μα συνάμα και τόσο μικρή απέναντι στο θαύμα αυτό. Έτσι λοιπόν ζητάει τη σκέπη του δημιουργού της ώστε με χαρά να μεγαλώσει αυτή την προσφορά Του.

Αυτή την ημέα η Παναγίας μας πηγαίνει το Χριστό στην εκκλησία. Η Παναγία μας , η Μητέρα μας. Η καλύτερη, η πιο στοργική, η πιο αληθινή, η πιο ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ. Μητέρα του Θεού μας, μα συνάμα και Μητέρα δικής μας. Του καθενός ξεχωριστά. Ποιος δεν έχει τρέξει στην εικόνα της Παναγίας μας να της μιλήσει σαν παιδί προς τη Μητέρα του; Ποιος δεν έχει ακουμπήσει το κεφάλι του στην εικόνα Της και Εκείνη δεν τον αγκάλιασε. Κανείς δεν φεύγει από την Παναγία απαρηγόρητος. Η Μητέρα μας!